Ήταν η μεγαλύτερη ομιλία που είχε κάνει ο Καρλ Μεντόζα σε ολόκληρη την ζωή του, και μάλιστα, όπως ξεπηδούσε από μέσα του προς μεγάλη του έκπληξη, του θύμιζε όσο τίποτα άλλο ένα γιγαντιαίο και κάπως τρομακτικό σκατό που είχε βγει από τον κώλο του στη χέστρα ενός μπουρδέλου στη Σαιγκόν μετά το εικοσιτετράωρο φαγοπότι που είχε ακολουθήσει την επιστροφή του από μια μεγάλη και πεινασμένη περιπολία βαθιά στα εχθρικά εδάφη.
Και τότε, όπως και τώρα, φοβόταν να σταματήσει πρίν τα βγάλει όλα από μέσα του. Και τότε, όπως και τώρα, δεν ήθελε ούτε να σκέφτεται το τελικό αποτέλεσμα πριν τραβήξει το καζανάκι. Και τότε, όπως και τώρα,δεν μπορούσε να μη ρίξει μερικές κρυφές ματιές.


Norman Spinrad

Η ΚΕΡΑΣΟΥ 28/08/2000

Εχθές με την παλιοπαρέα
με κάτι φίλους μου παλιούς
τα πίναμε σε μια ταβέρνα
για όλους τους καλούς καιρούς

Εσύ καθόσουνα στον πάγκο
κυρία μες στο μαγαζί
στο ένα χέρι το τσιγάρο
στο άλλο χέρι το κρασί

-Ρεφραίν-
Αφράτη μου και βυζαρού,
σε είδα χθες στην Κερασού

Τα μάτια σου ήταν γαλάζια
τα μάγουλά σου κόκκινα
και ο Θεός σ' είχε προικίσει
με δυό μπαλκόνια τροφαντά

Πώς θά 'θελα να σ' αγκαλιάσω
και να σου σκάσω δυό φιλιά
να λέω πως είσαι δικιά μου
και άιντε εβίβα βρε παιδιά

-Ρεφραίν-



μια απόπειρα για ρεμπέτικο άσμα...

HEAD-BANGING ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΤΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

I bang my head against the wall
σχεδόν πάντα δεν βρίσκω τον στόχο.
My cock was the dart, your pussy the target
θυμάμαι.Μοιραία συνάντηση, πληγωμένο χαμόγελο.
9 months in masturbating patience
και το βρέφος γεννήθηκε χωρίς κλάματα.
No tears for the banging head
και στον τοίχο απλωμένο σαμπουάν "όχι πια δάκρυα"
a catatonic reality swimming through Herbal Essences.
-
Βγαίνω έξω και μετά μπαίνω μέσα πάλι
but the wall is still there, no escape
και η ζωή μου μια φυλακή από πολύχρωμες διαφημίσεις
they try to bring color in the grey wall but in vain.
Μάταια δηλαδή.Και επίσης φριχτά παράφωνα
like the soundtrack of a Greek 80's movie
ή σαν παιδική χορωδία στον καθεδρικό της μοναξιάς μου
worshiping a catatonic vengeful Christ.
Μια ιστορία παλιά όσο κι ο κόσμος
12000 years ago,I stare at the fossils of deceit,
απολιθωμένα παιδικά πατήματα στην άμμο του χρόνου
washed away by my tears of dust.
-
Φεύγω λοιπόν σαν σύγχρονη σταχτοπούτα μέσα σε αρχαία κολοκύθα
like a renaissance soccer player.
Ψηλός.Δυνατός.Μελαμψός.Ηλιοκαμένος.



Ο αγγλικός στίχος είναι του φίλου κώτσου...για να μην τον αδικώ!!

ΘΕΛΩ ΤΟΥΣ ΚΕΦΤΕΔΕΣ ΜΟΥ ΚΡΥΟΥΣ

Κεφτές και δε φταίς
Γιατί το τσιφτετέλι είναι γυάλινο
κι ο κόσμος είναι κακός και με τρομάζει
-ΜΠΟΥ!-

Σε είδα προχθές
Είχες σκύψει να πιάσεις το κατοστάρικο
Και φαινότανε η κυλότα σου μα όχι τίποτ'άλλο
-φτου-

Φτηνός ο καναπές
Μα δεν θα πάρω σήμερα
Έχω στο σαλόνι ένα χρώμα μπεζ με βούλες
-φλου-

Τελικά πες πες
Πείστηκα να ψηφίσω οικολόγους δαγκωμένους
και να φάω λίγο.Ζέστανέ τους..
-ουουου-

ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΩ

Κοίτα πως κυματίζουν τα μαλλιά της

οι άκρες των ματιών της πώς φωτίζονται

μ’ ένα χρώμα παράξενο και συνηθισμένο

όπως περνά μέσα απ’ τις πολυκατοικίες,

όταν δίνει τα λεφτά για ν’ αγοράσει

και παίρνει ρέστα μαζί με τα τσιγάρα.

Γι’ αυτό, γι’ αυτό ίσως την αγαπώ.

Κι όταν τα χέρια της σχηματίζουν σχήματα

Κύκλους, τρίγωνα, πολύγωνα, ρόμβους

Δίνοντας ζωή σε μια ιδέα πύρινη

χιλιοειπωμένη και πρωτάκουστη,

οι λέξεις βγαίνουν σα χείμαρρος

ή σαν τις πατούσες ενός μωρού

που δεν έχει ακόμα περπατήσει

Βελούδινες.

Γι’ αυτό, γι’ αυτό πρέπει να την αγαπώ.

Κι αν όχι γι’ αυτό, τότε γιατί;

Για τα βήματά της που ακούγονται

πίσω απ’ τη γωνιά ενός συννεφιασμένου

απογεύματος, χωρίς ρυθμό, κουρασμένα,

βάζοντας την υπογραφή τους στο πλακόστρωτο.

Γι’ αυτό μπορεί και να την αγαπώ.

Μα πιο πολύ για όσα δε σου είπα

ΤΟ ΜΠΑΡΟΚ ΤΗΣ ΕΠΩΔΥΝΗΣ ΤΖΙΒΑΝΑΣ

Θέλω να τσαλαβουτήσω στη φωτιά σου.

Άλλη μια ψάθα για κλάσιμο..

κι ο φλοίσβος να χαϊδεύει απαλά τα δυο σου στήθη.

Οι αναδρομικές κραυγές της παραφουσκωμένης ανυπαρξίας

να πάλλονται στο λαβύρινθο των καταπονημένων μας αισθητηρίων,

μια φλούδα από πεπόνι να μου γλύφει το δάχτυλο

κι η ξεραμένη μπύρα να κολλάει στα μπούτια σου.

Κι έπειτα σιωπή..

κι ούτε ρομαντισμοί, ούτε αστέρια.

Μόνο η άλουστη Βερενίκη να χάνει την παρθενιά της

με τον αφρό ξυρίσματος

κι ένα κάτασπρο τέρας με μαύρο πρόσωπο

να πατάει το φεγγάρι με μικρομέγαλα βήματα.

Η σιωπή και τα κλάξον των αυτοκινήτων να μπερδεύονται

στην αέναη πάλη των τάξεων

-αγάπη μου δεν ήρθες προχθές

κι η φωτιά σου έσβησε από τα τσαλαβουτήματα-

κι από τον έβδομο όροφο της πολυεθνικής

μια χαλασμένη γραμμή από κάμπιες

να σέρνεται ως το γλιτσιασμένο πεζοδρόμιο με τυμπανοκρουσίες.

Υπάρχει αγάπη τελικά;

ΕΝΤΟΜΑ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ

Από μικρός το ήθελα πολύ να γίνω.

Αλλά δεν έγινα.

Κι έτσι η κοινωνία έχασε έναν.

Μακάρι να έτρεχα κυνηγημένος

μέσα στη σιγαλιά της βαμβακοφυτείας

αλλά ποτέ δεν βρήκα θάρρος

να αψηφήσω το μαστίγιο.

Κι έτσι αποφάσισα πως δεν υπήρχε

ούτε μαστίγιο, ούτε αλυσίδες..

έφτιαξα το καρότο στο μυαλό μου

βλέποντας πολύχρωμες διαφημίσεις.

Κι έτσι, από μικρός που τό ’θελα να γίνω

ποτέ δεν έγινα

και πάντα η κοινωνία χάνει κι έναν.

Η άσπρη λάμπα του ουρανού

μας κάνει να ιδρώνουμε.

Η κίτρινη μας φέρνει ύπνο κι όνειρα και σκέψεις.

Γι’ αυτό κι όλες οι λάμπες φτιάχνονται άσπρες.

Τις φτιάχνουν για μας οι ιδρωτοφάγοι.

Όταν στο λέω απλά, δεν το καταλαβαίνεις.

Δεν θέλω πια να καταλάβεις, σε βαρέθηκα!

Ας φάμε τα σκατά από το ίδιο τσουκάλι

εγώ ας τα βλέπω όπως είναι κι εσύ σαν γιορτινό τραπέζι

-όπως και να έχει θα τα φάμε-

Δώσαμε ραντεβού γύρω απ’ τον ήλιο

σε μια σφαίρα που τρέχει με ταχύτητα

κι από τον ίλιγγο που νιώσαμε

γίναμε χιμπατζήδες και δεινόσαυροι

κι όχι αυτό που έπρεπε να γίνουμε. Θεοί.

Την επόμενη φορά, ας δώσουμε ραντεβού με την Ιστορία.

Μπορεί να είμαστε τυχεροί και να γίνουμε

τυφλά, κουφά έντομα των σπηλαίων

μέσα στη σούπα Της.

Δεν θα δούμε ούτε θ’ ακούσουμε την κατάντια μας

κι ούτε που θα μας νοιάζει αλήθεια,

αφού θα έχουμε πνιγεί.

Και κάτι τελευταίο πριν τις διαφημίσεις:

Όποιος από μικρός το ήθελε πολύ να γίνει

αλλά δεν έγινε

κι η κοινωνία μ’ αυτόν τον τρόπο έχασε έναν,

αν αγοράσει απ’ τον Δικό μας Θάνατο θα έχει

30% έκπτωση κι εγγύηση για ένα χρόνο..