ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΩ

Κοίτα πως κυματίζουν τα μαλλιά της

οι άκρες των ματιών της πώς φωτίζονται

μ’ ένα χρώμα παράξενο και συνηθισμένο

όπως περνά μέσα απ’ τις πολυκατοικίες,

όταν δίνει τα λεφτά για ν’ αγοράσει

και παίρνει ρέστα μαζί με τα τσιγάρα.

Γι’ αυτό, γι’ αυτό ίσως την αγαπώ.

Κι όταν τα χέρια της σχηματίζουν σχήματα

Κύκλους, τρίγωνα, πολύγωνα, ρόμβους

Δίνοντας ζωή σε μια ιδέα πύρινη

χιλιοειπωμένη και πρωτάκουστη,

οι λέξεις βγαίνουν σα χείμαρρος

ή σαν τις πατούσες ενός μωρού

που δεν έχει ακόμα περπατήσει

Βελούδινες.

Γι’ αυτό, γι’ αυτό πρέπει να την αγαπώ.

Κι αν όχι γι’ αυτό, τότε γιατί;

Για τα βήματά της που ακούγονται

πίσω απ’ τη γωνιά ενός συννεφιασμένου

απογεύματος, χωρίς ρυθμό, κουρασμένα,

βάζοντας την υπογραφή τους στο πλακόστρωτο.

Γι’ αυτό μπορεί και να την αγαπώ.

Μα πιο πολύ για όσα δε σου είπα